Niedoczynność tarczycy jest jednym z najczęstszych zaburzeń dotyczących tego gruczołu. Występuje u ludzi na całym świecie, niezależnie od wieku, płci, rasy, poziomu zamożności czy wykształcenia. Ogółem 2-3% osób ma jawną niedoczynność tarczycy, natomiast 10-15% ma postać subkliniczną (skąpo objawową). Ponad połowa osób z niedoczynnością tarczycy nie wie, że ją ma.
Najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy jest autoimmunologiczna choroba tarczycy. Czynniki ryzyka autoimmunologicznie uwarunkowanej niedoczynności tarczycy to:
- posiadanie krewnych z autoimmunologiczną chorobą tarczycy
- starszy wiek – niedoczynność może rozwinąć się w każdym wieku, jednak ryzyko wzrasta wraz z wiekiem
- płeć żeńska – niedoczynność tarczycy jest częstsza u kobiet niż u mężczyzn. Największą przewagę kobiet obserwuje się w młodym wieku, natomiast w miarę upływu lat różnica ta maleje
- rasa biała lub azjatycka
- rozpoznana inna choroba autoimmunologiczna, tj. cukrzyca t. 1, reumatoidalne zapalenie stawów, stwardnienie rozsiane, choroba trzewna, choroba Addisona, niedokrwistość złośliwa, bielactwo, przedwczesne siwienie włosów
- rozpoznany zespół Downa lub zespół Turnera
- rozpoznana afektywna choroba dwubiegunowa (zespół maniakalno-depresyjny)
Zapadalność na niedoczynność tarczycy wzrasta:
- w ciąży
- po porodzie
- w okresie około menopauzalnym